بهرام یا همان مریخ ، همسایه سرخ رنگ ماست که در مداری بسیار دور تر از مدار ما به دور خورشید می چرخد. از زمانی که بشر به تکنولوژی فضایی دست پیدا کرده ، ایده زندگی در مریخ برای خیلی از پیشگامان این عرصه به یک آرزو تبدیل شده است.
اما چرا زندگی در مریخ؟
پاسخ این سوال است که مریخ ویژگی هایی دارد که آن را بسیار شبیه به زمین کرده است. این سیاره تقریبا نصف کره زمین است و در هر ۶۸۷ روز زمینی یک دور به دور خورشید می چرخد.
هر روز در مریخ که به آن هور می گویند ، معادل ۲۴ ساعت و ۳۹ دقیقه زمینی است که این یکی از شباهت های مهم مریخ به زمین است. یکی دیگر از شباهت های مریخ به زمین نوع خاک آن است که دارای ملزومات رشد یک گیاه است. کاوشگر های ناسا در خاک مریخ عناصری همچون منیزیم ، سدیم و پتاسیم پیدا کرده اند که می تواند خاک قلیایی مریخ را به بستری برای رشد گیاهان زمینی تبدیل کند.
مریخ ۲۳۰ میلیون کیلومتر از خورشید فاصله دارددر کنار شباهت هایی که این سیاره به زمین دارد ، تفاوت های عمده ای نیز وجود دارد که برای زندگی انسان در مریخ چالش بزرگی است. فاصله ۲۳۰ میلیون کیلومتری مریخ از خورشید باعث شده این سیاره بسیار سرد باشد ، به طوری که میانگین دما در آن حدود منفی ۶۳ درجه سانتی گراد است. در بعضی از نقاط مریخ دما به منفی ۱۴۰ درجه هم می رسد. همین سرما باعث شده که آب های موجود در سطح مریخ به شکل یخ های بسیار سختی باشند که استفاده از آن بسیار دشوار است.
چالش دیگر کمبود انرژی است. فاصله زیاد این سیاره از خورشید موجب می شود که نور بسیار کمی از خورشید دریافت کند و بنابراین اگر قرار باشد روزی انسان ها روی مریخ زندگی کنند باید برای مشکل تامین انرژی چاره ای بیاندیشند. یک ایده برای حل مشکل انرژی ، راه اندازی نیروگاه های هسته ای در مریخ است.
منبع :
https://www.newtechs.ir/human-life-on-mars/
کهکشان راه شیری یکی از کوچک ترین کهکشان های این جهان بزرگ است. وسعت جهان هستی همچنان بر ما نا شناخته است.
نگاهی به آسمان شب ، موج گسترده ای از نور را نشان می دهد. این باند از گذشته به عنوان یک رودخانه ، به عنوان شیر و یک مسیر توصیف شده است ، از جمله موارد دیگر ، این باند از زمان تشکیل زمین تاکنون در آسمان قابل مشاهده است. در واقعیت ، این خط نور جذاب مرکز کهکشان ما است ، همانطور که از یکی از بازوهای بیرونی آن مشاهده می شود.
درک ساختار راه شیری مدتهاست که چالش برانگیز است. منظومه شمسی بر روی لبه های بیرونی یک بازو در دیسک مواد قرار دارد و هیچ کس نمی تواند در مرکز متراکم آن طرف را ببیند.
دنیلسو کامارگو ، از دانشگاه فدرال ریو گراند دو سول در برزیل ، گفت: "قرار گرفتن خورشید در درون دیسک کهکشانی پنهان از گرد و غبار عاملی برای ایجاد ساختار کهکشانی است."
کهکشان راه شیری یک کهکشان مارپیچ منع شده است و در طول آن 100000 سال نوری قرار دارد. اگر می توانید از بالا به آن نگاه کنید ، یک برآمدگی مرکزی را مشاهده خواهید کرد که با چهار بازوی مارپیچی بزرگ احاطه شده است. کهکشانهای مارپیچی تقریباً دو سوم کهکشانهای جهان را تشکیل می دهند. [اینفوگرافیک: کهکشان راه شیری ما: راهنمای مسافرتی]
بر خلاف یک مارپیچ معمولی ، یک مارپیچ منع شده دارای نوار در منطقه مرکزی آن است و دو بازوی اصلی دارد. کهکشان راه شیری همچنین دارای دو بازوی جزئی قابل توجه و همچنین دو چرخش کوچکتر است. یکی از چرخش ها که به Orion Arm معروف است ، شامل خورشید و منظومه شمسی است. بازوی Orion بین دو بازوی اصلی ، Perseus و Sagittarius قرار دارد.
کهکشان راه شیری هنوز نشسته است ، اما دائما در حال چرخش است. به این ترتیب ، بازوها از طریق فضا در حرکت هستند. خورشید و منظومه شمسی با آنها سفر می کنند. منظومه شمسی با سرعت متوسط 515000 مایل در ساعت (828000 کیلومتر در ساعت) حرکت می کند. حتی با این سرعت سریع ، منظومه شمسی حدود 230 میلیون سال طول می کشد تا تمام مسیرهای اطراف کهکشان راه شیری را طی کند.
کهکشان راه شیری حاوی بیش از 200 میلیارد ستاره و گرد و غبار و گاز کافی برای ایجاد میلیارد ها دلار است.
منظومه شمسی حدود 30،000 سال نوری از مرکز کهکشانی و حدود 20 سال نوری بالاتر از هواپیمای کهکشان قرار دارد. زمین و همسایگان آن در هواپیمای کهکشان گردش نمی کنند بلکه در عوض با 63 درجه چرخیده می شوند.
Merav Opher ، اخترفیزیکدان دانشگاه جورج میسون در ویرجینیا ، به Space.com گفت: "این تقریباً مثل این است که ما از طریق کهکشان در پهلوی دریا قایقرانی می کنیم."
بیش از نیمی از ستاره های موجود در کهکشان راه شیری پیرتر از خورشید 4/4 میلیارد ساله هستند. کهکشانهایی مانند ما معمولاً دچار رونق بچه های ستاره ای می شوند و تقریباً 10 میلیارد سال پیش ستاره ها را در مقادیر عظیمی خیره می کنند.
منبع : سایت اخبار تکنولوژی نیوتکس
درباره این سایت